Թաբուլեն

-Թաբուլեն. կտրտեցի՞ր կանաչին:

-Հա, մամ, պատրաստ է:

-Տորթը: Դիր սառնարանը: Ինքը սառն ա սիրում:

-Մամ, ինքը գարեջու'րն ա սառը սիրում:

-Գարեջուր չկա: Չեմ առել: Տանձի լիմոնադն էլ է գարեջրի չափ սիրում, թող դա խմի: Չի կարելի իրեն:

-Մամ, ես եմ առել...

-Վայ, չասես իրեն:

-Արդեն ասել եմ:

Վերջին երկու բառը երկու բարիտոն ցածր ասացի. ամեն դեպքում սիրուն չէր լինի, որ մայրիկը լսեր:

Սիրուն, Երեկոյան 7-ին լույսերը վառեցինք, սեղանը գցեցինք, սկսեցինք սպասել:

Հոբելյարը չկար:

Զանգում ենք, ձայն չկա:

Չի վերցնում:

Վերցրեցինք ու նստեցինք սեղան, բայց օդում կանգնած հարց չկար ` ու՞ր է:

Սովորական բան էր, որ հոբելյարը չկար, հետն էլ կապ չկար:

Մի բան եղած չլինի՞:

Էդ հարցը չկար:

Իր նման էր. Իր նման մեկին չենք ճանաչում, որ տուն չգար ծնունդին, բայց Իրեն լավ ենք ճանաչում:

Ինքը հասարակությանն էր, հետո նոր` մերը:

Ու էդ պայմանագրի տակ մենք ստորագրել էինք:

Խառն էր: Միշտ խառն էր:

Հասարակական ամուսին ուներ մաման, ու կարևորը` գար- հասցներ տորթին:

Հասցրեց:

Մոմերը փչեցինք (սովորաբար իմ գործն էր), ու` զանգ դռանը:

Ինքն էր:

Էն մշտական հարևանը, որի մեքենայի տեղը բակում միշտ իմն էի կանգնեցնում:

Առանց բացատրվելու իջանք:

Տեղափոխեցի ավտոն:

Ավտոմատ ետ նայեցի:

-Պա՞պ: Ուշացար: Վայ:

Վոյս արեցի:

Չնայեց էլ:

Թաբուլեն համեղ էր, տորթը` սառը:

Հոբելյարի տաք կոլորիտին էինք սպասում:

Տաք ձայնին:

Ինքը տաք էր: Տաքացնում էր ամեն ինչ, որտեղ էլ լիներ:

Դուռը բացեցի` ի զարմանս ինձ` ինքն էր:

Եկա'վ ծնունդին:

-Ուշացար:

-Ինչու՞ եմ ուշացել, ինչի տորթը կտրել ե՞ք:

-Հա:

-Լավ, ուշացել եմ, ուրեմն:

Ամեն անգամ հոբելյարի ծնունդին ամբողջ ընթացքում մի միտք էր ինձ տանջում. ամեն տարի:

Ինչու՞ պարտադիր թաբուլե, պաաարտադիր, եթե ինքը բերան չի դնում:

-Տաք ա:

Գարեջուրն էի բերել: Վախից սառնարան չէի դրել:

-Սառույց կբերեմ:

Ինձ թվում է` եթե նույնիսկ ինքը աշխարհի ամենավատ մարդն էլ լիներ, ես իրեն էսքան շատ, էսքան առանց նախապայմանների ու հասկանալու` շատ էի սիրելու: Ու ուզելու էի իր համար անել ցանկացած բան` լավ, վատ, ճիշտ, սխալ... մենակ դուր գայի իրեն, մենակ ասեր` ապրես:

-Սառույցով գարեջու՞ր:

-Շատ սառույցով, բալես:

Աաայ, էդ տաք «բալես»-ի համար մամայիս էլ կուրանայի:

Կուրացած սերը սա է երևի:

Ու ... ուրացա, էլի, փաստորեն:

Հեփի բըրդեյ, Պրոֆեսոր:

Տաք էր:

Ինքը տաք էր:

Էդ օրը 40 բարձրացավ ջերմությունը:

Բժիշկը որ մտավ, ես արդեն ամեն ինչ գիտեի. 5 րոպե առաջ էի խոսել:

Խոսելս չէր գալիս, բայց խոսքերս իրենք իրենց եկան:

-Պապ, դե մի բողոքիր, գիտես, որ ժամանակավոր է:

Ինքն էլ գիտեր. Էն իմ իմացած ամեն ինչից: Ուղղակի` սպանեիր` բան չէր ասի: Սպանող զսպվածություն:

Որ բժիշկը մտավ, իրեն`իրեն հատուկ տղամարդավարիությամբ սառը պահեց:

-Ջերմություն ունե՞ք:

-Դոկտոր ջան, ջերմությունն ի՞նչ ա` չունենամ: Բա մարդ պետք ա ջե'րմ լինի մնացած աշխարհի նկատմամբ:

Հումորը` հարիզմատիկ, խորը, էներգետիկ,կոլորատիկ, գունավոր, շքե'ղ հումորը իր ընկերն էր ճակատագրական պահերին:

Շիրման , մի տեսակ:

-Շնորհավոր ձեր ծնունդը:

-Շնորհակալ եմ, բժիշկ ջան,էս տարի էլ սենց... Ամեն տարի ծնունդիս վերջինն եմ հասնում տուն, էս տարի որ հասնեմ տուն վերջին ծնունդիս... էլի գոհ եմ:

Ու էլի կիսով չափ գաղտնի` նայեց հեռախոսին:

Արդեն երեկոյան 5-ն է, բայց` ոչ մի զանգ:

Չէ, էնպես չի, որ էդպես սպասում է, որ րոպեն մեկ զանգեն, իրեն շնորհավորեն, լավ խոսքեր ասեն.... չէ..., բայց ուղղակի մի տեսակ շատ անսովոր է, որ ոչ ոք չէր շնորհավորում:

Բայց դե... մարդ են, գործերով են, մոռացել են երևի, բան չկա:

Զանգ չկա: Ոչ մի զանգ:

Ես էլ չէի շնորհավորել: Ամբողջ օրը հետն էի, բայց չէի շնորհավորել. մոռացել էի իբր:

-Կհասնե'ք, պրոֆեսոր...

Բժիշկն էր:

Աղմուկ: Դրամատիկ աղմուկ: Շշուկներ:

-Զգույշ, վառի, չլսի հանկարծ:

-Անմահացրու ինձ մի հատ: Միացրու ֆոտոն, ասացի:

-Դրա ժամանակը չի, բաց դուռը:

Դուռը բացվեց:

-Տո'րթը շուռ տվեցիր: Անշնո'րհք:

Պալատ լցվեցին բոլորը:

Էն բոլոր չզանգած-չհիշած անշնորհքները:

Հեփի բըրդեյ, Պրոֆեսոր:

Անակնկալ հիվանդանոցում. այս անգամ` հոբելյարի հետ:

Տորթը,մոմերը, իր սիրած տանձի լիմոնադը:Ամեն ինչ կար:

Թաբուլեն, բայց, չկար:

Գարեջուրն էլ:

Առաջին անգամ թաբուլե չկար:

Դե, ոչինչ, ինքը ե՞րբ ա ուտում թաբուլե՞ որ:

Թարս:

-Թաբուլեն ու՞րա, բալաս:

-վայ , պապ, չենք բերել, մտածեցինք...

-Լավ, ոչինչ, չեմ ուտի:

Արդեն 3 օ'ր էր բան չէր ուտում:

Կարևորը` ծնունդին կար. նախորդ անգամների նման չէր:

5 օրից տանն էր:

-էս անգամ էլ պլստացինք: Վերջնական լավանամ` գարեջուր եմ խմելու: Մի քիչ, շատ չէ: Սառը: Թաբուլե էլ կուտեմ արդեն: Օգտակար եմ ուտելու արդեն մենակ:

Վերջնական լավանա՞մ...

-Թաբուլեն. կտրտեցի՞ր կանաչին:

-Հա, մամ, պատրաստ է:

Տորթ չկար բայց:

Սառը գարեջուր էլ:

Ոչ էլ` տաք:

Հոբելյարն էլ չկար:

Ու այս անգամ չէր էլ գալու:

Այս անգամ` նրա մոտի'ց եկանք:

Սեղան նստեցինք:

Մեքենաս էլի հարևանի տեղն էի կանգնեցրել, բայց չեկավ ինձ լուռ տեղահան անելու:

Հարևանն էլ չեկավ:

Հոբելյարն էլ:

Ինքը էլի նույն տաքն էր:

Շիրի'մն էր սառը:

Հեփի բըրդեյ, պրոֆեսո'ր:

Գոհար ՍՐԱՊԻՈՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ